Phǣndin ʻư̄n: bot banthưk hǣng yuksamai klai lomsalāi!

ๆ ๆ ๑๖ ๒๕๓๙ ก็ กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ กระ กระทั่ง กลับ กลัว ก่อน กัน ขณะ ของ ข้าง ขึ้น ขึ้นมา เขา เขียน คน ครับ ครู คล้าย ๆ ความ คิดดูสิครับ คุณ โคลน ใคร จริง ๆ จริง ๆ นะครับ จริง ๆ นะพ่อ ใจ ฉัน ฉันจำได้ ฉันยังจำได้ ฉันรู้ ชะตาชีวิต ใช่ ใช่สิ ใช่ไหมพ่อ เด็ก ๆ โดย ใด ได้ ตอน ตอนเด็ก ตอนนั้น แต่ แต่ ปรียา แต่ พ่อ ถ่าน ถึง ทว่า ทั้ง ๆ ทำ ทำไม ที่ ทุก โทษนะครับ เธอ นั่น นั่นแหละ นั่นแหละครับ นี่ แน่ล่ะ ใน ในเมื่อ บอก บางที บ้าน ๆ ปรียา ปี ปืน เป็น เปล่า ไป ไปแล้ว ผม แผ่นดินอื่น พวก พ่อ พิมพ์ครั้งแรก เพราะ แพะ มอง มัน ๆ มา มี เมฆ เมื่อ แม่ แม่ง ไม่ รวมเรื่องสั้น เรา ไร ลง ลูก เล็ก เลย เลเล แล้ว และ วะกอเต็ม ว่า สงสมพันธุ์ เสียง หน้า หมา หรอก หรือ หรือไม่ หลัง หิน เห็น แหละครับ ให้ ไหม อย่าง อย่างไรก็ตาม อย่างว่า อยู่ อ๋อ อ๋อ ครับ อะไร อะไรนะครับ อานนท์ ๆ อีก อีกครั้ง เอ่อ ฮ่ะ ฮาราน เฮอะ