ภาพหน้าหนังสือ
PDF
ePub

Agatha,

an der Bahre des Pathen.

Chumm Ugethli, und förcht der nit,

i merk scho, was de sage witt.*)
Chumm, b'schau di Götti no ne mol,
und brieg nit so, es isch em wohl.

Er lit so still und fründli do, me meint, er los, und hör mi no, er låchlet frei, o Jesis Gott,

as wenn er nåumis sage wott.

Im alfatischen Taschenbuch von 1807, wo dieses Gedicht zum erstenmal erschien, heißt es:

*) i merk wohl an der, was de witt.

Er het e schweri Chranket gha. Er feit: Es griift mi nůmmen a!

"

,,der Tod het iez mi Wunsch erfüllt ,,und het mi higig "Fieber gstilt."

Er het au menge Chummer gha. Er feit:,,Es ficht mi nůmmen a, ,,und wienes goht, und was es git, ,,im Chilchhof niede hōris nit."

Er het e böse Nochber gha.

Er feit: I denk em numme dra,

,,und was em fehlt, das tröst en Gott ,,und gebem au e sanfte Tod."

Er het au sini Fehler gha.

's macht nut! Mer denke nůmme dra. Er feit: Ibi iez frei dervo,

's isch nie us bösem Herze cho."

Er schloft, und luegt di nummen a,

und het so gern si Gotte gha.

Er feit:

Wills Gott, mer werde scho*)

,,im Himmel wieder 'femme cho!"

Gang, Agethli, und denk mer dra!

De hesch e brave Götti g'ha.
Gang, Ugethli, und halt di wohl!

Di Stündli schlacht der au ne mol. **)

Im alfat. Taschenbuch von 1807:

*) er seit: 8'macht nüt, mer werde scho,

Ebendaselbst:

**) Gang, Agethli, vergiß mer's nit, und wies der goht, verzag mer nit. Gang, Ugethli, und halti wohl,

Di Glöckli lütet au ne mol.

Das Gewitter.

Der Vogel schwankt so tief und still,

er weiß nit, woner ane will.

Es chunnt so schwarz, und chunnt so schwer,

und in de Lüfte hangt e Meer

voll Dunst und Wetter. Los, wie's schalt

am Blauen, und wie's wiederhallt.

In große Wirble fliegt der Staub zuem Himmel uf mit Halm und Laub, und lueg mer dört sel Wülkli a!

I ha ke große G'falle dra;

lueg, wie mers usenander rupft,

wie user eis, wenns Wulle zupft.

Hebels Allem. Ged. Bd. II.

5

[ocr errors]

Se helfis Gott, und b'huetis Gott! Wie zuckts dur's G’wülch so füürigroth

und 's chracht und toost, es isch e Grus, aß d'Fenster zitteren und 's Hus.

Lueg's Büebli in der Waglen a!

Es schloft, und nimmt fi nuůt drum a.

Sie lüte 'Schlienge druf und druf, .ie, und 's hört ebe doch nit uf. Sel bruucht me gar, wenns dundre foll und 's låtet eim no d'Ohre voll. D, helfis Gott! - Es ische Schlag! Dört, siehst im Baum am Gartehag ?

Lueg, 's Büebli schloft no allewil und us dem Dundre machts nit viel. Es denkt: Das ficht mi wenig a, ,,er wird io d'Auge binem ha." Es schnůfelet, es dreiht si hott ufs ander Dehrli. Gunn ders Gott!

, siehsch die helle Streife dort? los! hefch nit das Raßle g'hört?

« ก่อนหน้าดำเนินการต่อ
 »