XI. Remedium contra secundam tædii causam. XII. Remedium contra tertiam causam tædii. XIII. Remedium contra quartam causam fastidii. Audi- tor vel audiendo vel stando fatigatus, quomodo re- creandus. Usus audiendi verbum Dei sedendo, in quibus Ecclesiis receptus. XIV. Remedium adversus quintam causam tædii. Re- medium contra sextam causam tædii. Item adversus causam sextam.
XV. Pro personarum diversitate temperanda oratio. XVI. Formula orationis catechistæ. Exordium ductum a laudabili proposito suscipiendæ christianæ religio- nis, propter futuram requiem. Requies in rebus in- quietis non quærenda. Non in divitiis, nec in hono- ribus. Requiem quærentes in oblectamentis carnis et in spectaculis.
XVII. Reprehenditur qui velit esse christianus pro¡ ter commodum temporale. Christianus vere est, qui re- ligionem profitetur propter futuram requiem. Transit ad narrationem eorum quæ credenda sunt. Filius Dei cur homo factus.
XVIII. De hominis et rerum aliarum creatione quid credendum. Homo in ¦ aradiso constitutus. Cur erea- tus qui præsciebatur peccaturus. Lapsus hominis et angeli nihil Deo necuit. XIX. In Ecclesia boni et mali, in fine separandi. Civi- tates duæ ab initio generis humani. Diluvium et arca sacramentum. De Abrahamo et Israelitico po- pulo. Horum dicta et facta, prophetia fuit. XX. Israelitarum servitus in Agypto, et liberatio via- que per mare Rubrum. Baj tismus figuratus. Ovis immolatio passionis Christi figura. Lex scripta digito Dei. Jerusalem typus civitatis cœlestis. XXI. Captivitas Babylonica et in ea gesta quid signifi- cent. Post captivitatem Babylonicam libertas qualis reddita.
XXII. Ætates mundi sex. Sexta ætas ex adventu Chri- sti. Christus Novum Testamentum sempiternæ hæ- reditatis manifestans, terrena contemnere exem- plo doce. Nativitas ejus, vita et mors. XXIII. Spiritus sanctus die quinquagesima post re- surrectionem Christi missus. Judæi prædicatione Apostolorum conversi, vitæ evangelica studio fla- grantes. Ecclesiæ apud Gentes per Paulum con- stitutæ. XXIV. Ecclesia quasi vitis pullulat, et putatur. Ex iis quæ videntur impleta, credantur prædicta quæ re- stant implenda, præsertim judicium futuruni. XXV. Fides resurrectionis suadetur. Mors perpetua in tormentis. Vita æterua sanctorum, Cavendum no tantum a Faganis, Judæis et hæreticis, sed etiam a malis Christianis. Societas sit cum bonis; non tamen spes in ipsis ponatur. XXVI. Initiatio catechumeni, cum expositione signo- rum. Sermo quandoque brevior adhibendus. Incipit sermo alius brevior. Pilius Dei immissus, ut a morte que per Adamum intravit, liberaremur. XXVI. Prophetias Veteris Testamenti impletas cerni m Ecclesia. Hinc firmata fides eorum quæ ventura restant, judicii ultimi et resurrectionís. Cavendæ tentationes a malis etiam in Ecclesia repertis. Socie- As eru bonis. Spes omnis in Deo,
S. AURELIK AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE CON- TINENTIA LIBER UNUS.—Explicat versiculos duos P's lmi 140: Fone, Domine, custodiam ori meo, et ostium continentiæ circum labia mea: ne declines cor meum in verba maligna, ad excusandas excu- sationes in peccatis. Captoque inde sermonis argu- mento, docet continentiæ virtutem pro suo offieio coercendas habere libidines et corporis et animi, atque universim delectationibus concupiscentiæ, que delectationi salientiæ adversantur, cohiben-
invigilare. Jubei ne de propriis viribus confida- mus pugnantes contra concupiscentiam, quæ per legem quidem cognoscitur, sed non vincitur nisi per gratiam. Superbos reprehendit excusationes varias in peccatis afferentes: quo in genere ini- quiores Manichæos, qui peccatá sua in mali natu- ram in se ipsis insitain referebant, operosius refel lit, et locum Apostoli ad Galat. v, 17, Caro enim concupiscit adversus spiritum, etc., quo demon- stratas duas boni et mali naturas volebant, perpe- ram ab iis hæreticis intellectum esse ex apostolo eodem evincit.
CAPUT PRIMUM. Continentia a libidine carnis Dei do- num. Continentia oris et ipsa donum Dei. Os cor- poris et os cordis. II. Os cordis, quo consensus tanquam verbum interius exprimitur. Cordis continentia nomine oris com mendata a Christo. Continentiam cordis interdum violari non violato corpore. Continentia cordis re- tenta non peccari contra continentiam corporis. III. Continentiæ pugna contra libidines quamdiu su- mus in hac vita. Pugna interna concupiscentiarum non experta nisi bellatoribus virtutum. Concu¡ 1- scentia per legem cognoscitur, nonnisi per gratiam vincitur. Pugnandum ne peccati concupiscentia re- gnet. Opera carnis mortificanda. IV. Ut continentia servari possit, cavenda præsUM- ptio de propriis viribus. Vivere secundum hominem, et vivere secundum carnem, idem est. V. Non fidat de se qui vult peccati concupiscentiam vincere. Excusatio peccatorum cohibenda per con- tinentiam. Excusationes in peccatis diverse. Fati accusatio, fortunæ, diaboli, Dei vero ipsius a Mani- chæis.
VI. Contra alios qui, ut se excusent, dicunt placere Deo peccata. Deus et de malis facit bona. Homo cum Jotestate peccandi factus, pro præmio accepturus non posse peccare.
VII. Continentiæ et justitiæ officia |ariter tendunt ad pacem. Contra Manichæorum insaniam de duabus naturis inter se confligentibus. Bellum inesse in homine ex languore per culpam contracto, pacem sanato languore futuram esse.
Vill. Caro adversus spiritum concupiscit, non quia ini- mica natura, sed quia vitiata. Carnis concupiscen- tias ex vitio esse, easque bie minui quidem posse, non penitus auferri nisi in altera vita. Concupiscen- tia carnis hic pœna peccati, carne sanata in beatis non erit. IX. Carnem natura non esse malam, cum ejus exem- plo diligendas uxores hortetur Apostolus. Tres co- julæ insinuatæ ab Apostolo, omnes bonæ, quarum tertia est carnis et spiritus. Mulieri subjectionis exemplum a carne cur non datum.
X. Manichæorum hæresis negat fuisse in Christo car- nem veram. Dicit animas ad Christum, corpora ad diabolum pertinere, et sexum utrumque esse ex diabolo.
XI. Carnis et Ecclesiæ comparatio in quibus consistat. XII. Continentia Manichæorum et aliorum quorumdam, præsertim hæreticorum, falsa. Continentia item quo- rundam immunda, ut per magicas artes perveniant ad uxores alienas. XIII. Continentia non tantum libidines corporis, sed et animi cupiditates coercet et regit. Motus animæ pravi continentia cohibendi, negato consensu et rejecta vel cogitationis delectatione.
ostendit: adeoque nuptias, quas clim necessarias al propagandum Dei populum, per quem Christus rophetaretur et nasceretur, in usu habere sancti debuerunt, nunc temporis postquam dictum est, Qui potest capere, capiut, non amplectendas nisi ab is qui se continere non valent. Cæterum continen- Les nostros antiquis illis conjugatis, Abrahamo no- minatim et Saræ, vix ulla ratione conferri, nedum iis præferri posse; quippe qui et continentiæ virtutem in animi habitu tenuerunt nubentes, et obedientiæ laude, qua tanquam matrice virtutes omnes conti- nentur, quam maxime excelluerunt. CAPUT PRIMUM. Prima societas viri et uxoris.
parari demonstrat. Duobus subinde occurrit con. irariis erroribus: alteri culpantium nu' tías, alteri eas æquantium virginitati: illorum scilicet į utau- tium nuptias ex obliquo et tacite damnatas ab Apo- stolo dicente ad Corinthios, Tribulationem tamen carnis habebunt hujusmodi; ego autem vobis parco; istorum vero, quia ad eosdem scribit, Existimo ita- que hoc bonum esse propter præsentem necessita- tem; contendentium perpetuam continentiam pro- Įter sæculi hujus vitam, non propter futuram com- inendari. Postea Christi virgines humilitatem, qua tam excellens conservatur earum munus, habere jubet, atque ad eam quam maxime sectandam mul- ta et gravi oratione adhortatur.
CAPUT PRIMUM. Virgines conjugatos sanctos patres non contemnant.
II. Virginis filius et virginum sponsus Christus. Eccle- sia sicut Maria, et mater et virgo est. II. Cognatio siritualis cum Christo propinquitati ejus carnali præponenda.
V. Conjunctio viri et feminæ quandonam sit conuu- bium, quando non.
IV. Virginias Marice voto dicata Deo antequam de con- cipiendo Christo audisset.
VI. De conjugalis debiti exactione ac redditione. VII. Fœdus nuptiale separatione conjugum non fit irri- tum. An dimissa adultera liceat alteram ducere. Uxorem superducere vetitum more Romano. VIII. Repudii usus qualis apud Gentiles, et qualis a ud Judæos. Conjugium boum est prorsus, non autem sola comparatione fornicationis. IX. Conjugium bonum est non nisi propter aliud ex- petendum. Conjugio uti debuisse sanctos primis temporibus nunc præferendam esse continen- tiam.
V. Virginum omnium decus est unius Virginis partus. Virgines et ipsæ spiritu matres Christi.”
VI. Sola Maria corpore ac s¡ iritu simul virgo et mater. VII. Virginitati nulla fecunditas conjugalis comparan-
X. Nec virginitati conferendum conjugium quia virgi- nes [arit.
X. Objectio contra continentiam. Nunc ii soli conju- gari debent, qui se non continent. Nuptias non esse peccatum. Nuptialis concubitus solus ille est qui fit causa generandi.
XI. Usus contra naturam exsecrabilior in uxore, quam in meretrice. Innuptarum amplior sanctitas com- mendata, noa negata sanctitas nu; tarum. XII. Nuptas non cogitantes nisi quomodo | laceant Deo
XI. Virgines ideo Laudatæ, quia Deo dicatæ. XII. Virgines sacræ non corporali, sed spirituali fecun- ditate Ecclesie nascuntur. Bonum conjugii quam iaferius bono sanctæ virginitatis.
XIV. Virginitas non præcepto, sed consilio commen- data ad promerendam singularem gloriam in vita futura.
XV. Consilium datur non nubendi, non præceptum. XVI. Tribulatio carnis in conjugio, quæ sit. XVII. In eos qui ab Apostolo damnatas ibi nu; tias ɲu- tant. Scripturæ aliquod mendacium tribuere quam perniciosum.
XVIII. Virginitas sic præferatur, ut non nuptiæ da-
XIX. Errores duo contrarii de virginitate et conju- gio.
XVII. Nubentes hujus temporis non conferendi nuben- tibus sanctis primi temporis. Uni viro plures uxo- res habere aliquando licuit, nunquam uni feminæ lures viros.
XX. Apostoli dictum, Ego autem robis parco, per¡ c- ram trahi ad nuptiarum damnationem. XXI. Virginitatis landem et meritum esse majus, cum nuptiæ non tanquam malæ devitantur.
XXII. Virginitas non propter hanc vitam, sed propter
futuram diligenda ostenditur ex Apostolo.
XVIII. Sacramentum nuptiarum nunc ad unum virum et ad unam uxorem redactum. Episcopum nisi unius uxoris virum ordinare non licet. XIX. An saltem continentes nostri comparandi sint antiquis sanctis conjugatis.
XXIII. Idipsum probatur ex verbis Domini.
XXIV. Item ex verbis Isaiæ. Ecclesia regnum cœlorum cur appellata.
XXV. Isaiam loqui de æterno præmio spadonibus pro- misso.
XX. Ex lege purificationis post concubitum, non Ostendi illum esse peccatum. An continentes nune aliqui conferri possint antiquis patribus conjugatis. 389 XXI. Distinguenda continentia ut et aliæ virtutes, in habitu et in opere. Virtutem in habitu esse pos- se, etiamsi non sit in opere, docetur exemplo Chri- sti.
XXII. Continentiam in antiquis habitu, nunc autem opere tenenda. Jovinianistarum percontatio explo- ditur.
XXIII. Continentia melior castitate conjugali: sed possunt conjugati esse continentibus meliores. obe- dientiæ bonum majus quam continentiæ. Obedien- tior conjugata minus obedienti virgini præponen- da. Obedientia mater omnium virtutum. XXIV. Nuptiarum bonum aj ud Christianos tri¡ lex. Conjugati antiqui obedientiam in opere, continen- 'tiain in habitu tenuerunt.
XXVI. Objectio de denario omnibus reddendo, contra diversitatem præmiorum.
XXVII. Virginum gloria futura major et proj ria quæ- dam in colis gaudia. Sequi Agnum quocumque ierit ↑roprium est virginum.
XXVIH. Quousque sequi Agnum omnes possunt. XXIX. Quo cum sequun'ur sole virgines. Invidentia
in cœlis propter ræmiorum differentiam nulla. 411-412 XXX. Hortatur ad virginitatem ut ad opus superero- gationis, non præcej ti.
XXXI. Humilitas maxime virginibus commendanda. Humilitatis mensura cuique data. Superbia mater invidentiæ.
XXXII. Menti nihil se ipsa magis notum. Animæ con- junctio cum corpore. Quomodo anima ad corpus de- scendat. Quomodo ab eo ascendat. Meditatio. Con- templatio.
XXXIII. Corporis materia. Quomodo sensus formentur et imaginatio. Imaginatio quid sit. Spiritus corpo- reus.
XXXIV. Sensus. Memoria. Mens. Spiritus. Animus idem cum anima. Ratio. Qui anima se ad Deum erigat. Mira divisio animæ. Mens imago Dei. XXXV. Dignitas humanæ conditionis. Homo quatenus ad imaginem Dei. Rursus quomodo imago Dei in ani- ma. Quatenus anima gerai similitudinem Dei. XXXVI. Comparatio animæ cum Deo.
XXXVII. Anima civitas Dei. illius cives. Consiliarii. Mi- lites. Plebeii. Tres vires animæ secundum plato- nem et medicos. Ratio. Intelligentia. Memoria. Ap- petitus.
XXXVIII. Virium animæ definitiones.
XXXIX. Ad quid anima ad imaginem et similitudinem Dei.
XI.. Miseria animæ a Deo recedentis. Recedit a simi- litudine, non ab imagine Dei. Animæ non generan-
XII. Sed in dies creantur. Materiæ a prima creatione nulla fit nova creatio. Peccatum originale per car- nem contrahitur. Baptismi necessitas. XIII. Non baptizatis cur anima data. Natura quid sit. Spiraculum vitæ.
III. Beatitudinis capaces ex Dei gratia. Per aniorem fiunt |articipes.
IV. De gemino charitatis funiculo.
XIIII. De animæ natura. Mors hominis.
XLIV. Anima invisibilis est. Ratio speculum est in quo Deum videat.
V. Ordinata charitas : respectu Dei, respectu proximi, respectu mundi.
VI. Amor nunquam vacat. Cordis vera requies. An hic
XLV. Rationalium status triplex. Vis animæ triplex.
XLVI. Rationalis creature sors diversa. Animæ qua- tuor affectus ad quid dati. Ad quid ratio.
VII. Quomodo comparanda. Fides navis in hujus mundi fluctibus. Unde ædificanda.
XI.VII. Homo inter mundum et Deum.
CAPUT PRIMUM. Hujus libri occasio. II. Pollentii sententia, nubere alteri vetitum esse conjugi, si a non fornicante, nou autem si a forni- cante discesserit. Mortuum in loco rauli intelligen- dum etiam fornicantem sentit.
Ill. Refellitur Pollentius.
IV. Fornicationem pro morte conjugale vinculum sol- vente deputare, quam absurdum.
V. Conjugii vincului morte resolvi, non autem forni- catione et separatione conjugu:n.
VI. Reconciliatio post adulterium cum conjuge resi- piscente quam conveniens christiano.
VII. Mariti sevientes in uxores adulteras, cum sint et i si adulteri.
VII. Viri adulteri gravius puniendi quam adulteræ uxores. Lex Antonini, viros impudicos æque ac mulieres damnari volentis. Virorum impudicitia pejor. IX. Nolens reconciliari adulteræ uxori non potest al- teri nubere.
X. Incontinentium querelas adversus legem Christi vetantis alteri nubere dimissa adultera, frustra ob- jectari. Si incontinentium querele admittantur, per- mittenda adulteria in multis casibus. Justior videbi- tur querela mulieris præter fornicationem dimissæ et nubere alteri cupientis.
XI. Objectio alia Pollentii, ut saltem filiorum gignen- dorum causa liceat alteram ducere, dimissa adul-
XII. Nuptias hoc tempore filiorum causa iis tantum eligendas esse, qui se continere non possunt. XIII. Nolentes reconciliari conjugibus adulteris, con- tinentiam custodiant.
XIV. Objectio alia, hac sententia excludi benignitatem, ut mariti velint puniri adulteras, quibus mortuis du-. cere alias possint. XV. Mariti ad parcendum adulteris uxoribus, non li- centia libidinis, sed cura pietatis adducantur. XVI. Objectatur incontinentem, si adulteræ uxori suæ mortem accusando | rocurarit, veniam accepturum per Baptismum aut reconciliationem, quæ sibi alio- quin pergetuo adultero denegarentur. Graviora contra Pollentii opinionem excogitari posse, quam quæ ab illo objeciantur incommoda.
IX. Mendacium censent quidam adhibendum quo re- moveat homo stuprum quod ipse ab alio pateretur. Refellitur argumentum illorum, et exemplum. Alie- na peccata non ei imputanda qui illa posset leviore suo peccato impedire. Peccantibus non consentire qui eos non vult peccando cohibere. Vitare pecca- tum quisque debet levius potius quod suum quam quod gravius alienum. Annon mentiendum ut vitetur immunditia corporalis. Mendacia quæ alios lædunt, non admittenda, ut immunditia corporalis vitetur.
X. Mendacium in doctrina religionis nunquam adhi- bendum. XI. Mendacia etiam removenda quæ aut alteri ob- sunt, aut ipsi mentienti. Mentiens et mendax diffe- XII. Mendacium quod et nulli obest, et alicui prodest, an adhibendum. An mendacia quædam honesta, quæ nonnulli prosunt et nulli obsunt. Mentiri annon semper sit falsum testimonium dicere. Ibid. XIII. An mentiendum ne prodatur vel homicida, vel innocens quæsitus ad mortem. Firmus episcopus Thagastensis, nec vult mentiri, nec ut hominem quæsitum prodat, tormentis adduci potest. Quid respondeat interrogatus et sciens ubi sit ille qui ad mortem quæritur.
XIV. Mendaciorum octo genera. XV. Auctoritates divinæ, quibus mendacium prohibe- tur, aliaque præcepta ex factis sanctorum intelli- genda. Præceptum præbendi alteram maxillam percutienti. Præceptum non jurandi omnino. Præce- tum non cogitandi de crastino. Præceptum ne apo- stoli secum aliquid portent in via.
XVI. Os duplex, vocis et cordis: de quo ore dictum sit, Os quod mentitur, etc. Os cordis etiam in Evan- gelio monstratum. An vetitu:n id tantum menda- cium, quo alicui detrahitur. Sensus triplex in loco Ecclesiastici (cap. 7, ỳ. 14).
xvi. Incommodum aliud contra Pollentii sententiam. 483 XVIII. Continentia servanda aut conjugalis aut excel- lentior.
XXI. Epilogus prædictorum. Mentiendum nunquam ullo mendacii genere ex octo recensitis. Defenso- res mendacii quam cæci.
XIX. Conjuges divortio separatos a conjugibus horta-
XX. Viri mulieribus præire in pudicitia debent. Con- tinentiam clericorum qui electi sunt inviti propo- uit viris nolentibus ia divortio se continere.
S. AURELII AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, CON- TRA MENDACIUM AD CONSENTIUM LIBER UNUS.—Re- spondet Augustinus ad scripta quæ ipsi conside- randa misit Consentius, de adhibendo usu mendacii ad detegendos latentes Priscillianistas, qui se ca- tholicos mentiuntur docetque nec mendaces per mendacia, nec blasphemios per blasphemias quærendos esse. Refellit Priscillianistarum errorem illum, in Dictinii præsertim libro, cui titulus Libra,
AURELII AUGUSTIM, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE MENDACIO LIBER UNUS, Quid sit mendacium, et utrum aliquando admittendum sit, exemplis mo-
IV. Mentienti in uno, non haberi fidem in aliis. V. Priscillianistam tolerabilius mentiri occultando hæ- resim suam, quam catholicum occultando verita- tem. Catholici si se mentiantur esse Priscillianistas, pejus faciunt quam Priscillianista se cath licos esse mentientes.
VI. Negare Christum coram hominibus vel mendaciter et ficte, nunquam licet. Objectio. Responsio. Con- futantur itidem quæ objectari possunt. Corde cre- dere non sufficit, nisi et ore non negetur Christus. Et intelligendus Psalmus xiv, . 3, ubi laudatur loquens veritatem in corde. Item Apostolus præci- Liens ut loquamur veritatem cum proximo. Verita- tem non veri prædicantes toleratí, non falsitatem annuntiantes.
VII. Mendacium nulla velut bona intentione admit- tendum. Facta alia ex fine vel bona vel mala red- duntur, alia sunt per se peccata; hæc nullo quasi bono fine facienda.
VII. Peccatum esse ex intentione aliud alio levius; non tamen faciendum levius, quod sæpe alterius generis peccato gravius est.
IX. Peccata compensativa nec ipsa admittenda esse. Factum Loth offerentis filias suas constuj ratoribus Sodomitis. Exemplum Loth timore tunc perturbati non imitandum. Nec exemplum David præ ira juran- tis. Quid David, quidve i si Loth faciendum fuerat. Loth a peccato defendi quomodo vix pessit. Facta a sanctis non omnia in mores transferenda. X. Exempla pro mendacio quæsita in scripturis ex- pendenda. Aliud est oc ultare veritatem, aliud pro- ferre mendacium. Abraham et Isaac defenduntur a mendacio. Factum Jacob non esse mendacium. Tropi non sunt mendacia. Meta¡ hora. Anti¡ hrasis. Tropi în Scripturis quare.
XI. Tripartita ratio disputandi adversus eos qui Scri- pturas divinas menjaciis suis adhibere jatronas volunt.
veritas. Permisso mendacio in proposito casu, quam - difficile mendaciis fines figuntur ne sucerescant usque ad perjuria et blasphemias. Acute contra mendacii doctores.
XIX. Ut periclitanti subveniatur si non committendum stuprum, ita nec loquendum mendacium. Si aliquo modo permittuntur mendacia, metuendum ne usque ad perjuria et blasphemias progrediantur. Pejerare et blasphemare qua ratione differant. XX. An saltem pro æterna hominis salute mention- dum. In salutis æternæ periculo, sicut non debet homini subveniri per stuprum, ita nec per menda- cium, quod vere peccatum est.
S. AURELI AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE OPERE MONACHORUM LIBER UNUS. Aurelii ei- scopi Carthaginensis impulsu Augustinus mouacho- rum causam qui se suis manibus transigebant de- feudit adversus alios ejusdem professionis nonnul- los, qui ex oblationibus religiosorum sic volebant vi- vere, ut nihil operantes, se potius evangelica ra- ce; ta de victu et vestitu non curando implere jactarent. Ac primum demonstrat apostolum rau- Inm dedisse servis Dei præceptum et exemplum fa- ciendi operis corporalis, quo victum et vestitum sibi procurarent. Deinde ostendit evangelica illa præcepta, unde suam monacbi illi, non solum de- sidiam, sed etiam arrogantiam fovebant, apostolico præcepto et exemplo non esse contraria Ad ex- iremum, crinitos monachos reprehendit, atque ut ne comam contra præceptum apostolicum nutrire pergant, obsecrat et exhortatur.'" CAPUT PRIMUM. Ad scribendum hoc opus impulsus est ab Aurelio. Monachorum qui operari nolunt, opinio de sensu Apostoli jubentis operari. Oj ponunt Evan- gelii præceptum de non curando corporali victu. 11. Refelluntur, quia ut sensum Evangelii ex aliis et aliis verbis Domini habent, ita locum Apostoli ex aliis ejus dictis intelligendum esse non attendunt. II. Pauli præceptum de corporali opere esse proba- tur ex circumstantia lectionis. Exemplo suo Paulus docuit quid præceperit.
VI. De Evangelio vivere non solis apostolis, sed et aliis concessum a Christo.
VII. Potestatem non operandi datam apostolis, esse intelligendam de opere cor¡ orali.
VIII. Apostolum manifeste loqui de opere manuum. IX. Apertius et clarius id esse ex consequentibus. X. Ex Evangelio cur non vivit Paulus. XI. In hac re, ut in aliis, Paulus ex compassione se infirmis accommodat. Quomodo sine fictione et fal- lacia factus est quasi sub lege et quasi sine lege. Timet ne Evangelium, si ex eo vivat, venale pute tur ab infirmis.
XII. lufirmorum periculis tremefactus eligit laborare, quam de Evangelio vivere.
XLI. Quod erat opus corporale Apostoli. Opera honesta ad victum comj arandum.
XIV. Quando soleret Apostolus operari monachorum otium.
XV. Faulus præcipiens operari servos Dei, non vult tamen eorum necessitates minus curari a fideli- bus. Labor servis Dei eligendus qui animo libero exerceatur, sine cura et cupiditate.
XII. Exempla mentiendi quaedam ex veteribus scri- pturis vere talia, ex Novo autem Testamento nulla proferri. Simulatio Petri et Barnabæ merito repre- hensa a Faulo. Non mendaciter observatæ a Paulo Legis quædam cæremoniæ. Paulus non mentiende, sed com atiendo omnibus omnia factus. Mendacium quid sit.
XIII. Discutiuntur loca Evangelii quæ videntur patroci- nari mendacio. Christus figurate nescire se finxit quod sciebat. Item prophetice et figurate se finxit longius ire.
XIV. Exempla Scripturæ veteris, si quæ ibi narrantur hominum mendacia, non esse imitanda. Ut nou imi- tauda Judæ fornicatio, ita nec mendacium Thamar. XV. Mendacium semper esse injustum, cum sit pec- catum et veritati contrarium. In Hebræis obstetrici- bus e in Raab non remunerata fallacia, sed bene- volentia.
XVI. Paulus vult a fidelibus suppleri necessitates ser- vorum Dei, qui victum sibi propter occupationes vel infirmitates comparare non valent. Ministerium in sanctos, quo supi lentur carnalia iis a quibus vicis- sim accipiuntur spiritualia. Paulo obediant et servi Dei laborando, et boni fideles eorum necessitates supplendo. XVII. Obtendunt pigri vacare se orationi, psalmis, le- ctioni et verbo Dei. Inter laborandum licere psal- lere. Lectioneni non prodesse, nisi fiat quod le- gitur.
XVIII. Frogandi verbi Dei obtentu nolentes laborare castigantur. Paulus ad erogandum verbum certa tempora constituit, et alia ad laborandum. Optima gubernatio ut omnia ex ordine gerantur. XIX. Operatum esse Paulum opus vere corporale. XX. Objectio an cæteri apostoli non laborantes ac de Evangelio viventes peccarint. Responsio. Præce- ptum operandi eos spectare qui nor, evangelizant. 567 XXI. Qui vacare volunt, ii plerique ex inope ac labo- riosa vita conversi sunt. Ibid.
« ก่อนหน้าดำเนินการต่อ
» |