XXII. Contra otiosos et verbosos, qui exemplo et verbo
alios evocant a labore.
XXIII. Evangelium non recte intellectum a pigris. Jo-
cose derideutur ignavi. Monachi sese includentes,
ut a nullo videantur per multos dies. Evangelicum
præceptum non cogitandi de crastino concordare
cum Apostolo.
XXIV. Aliquid in crastinum reponere non prohiberi
per Evangelium.
XXV. Negotia priora reliquisse quid prosit, si adhuc
laborandum Communis vitæ charitas. Operari decet
etiam qui ex vita excelsiore convertuntur, sed
multo magis qui ex vita humiliore.
XXVI. Quomodo intelligendum præceptum illud, ut
ne solliciti simus de cibo et vestitu. Quomodo ac-
cipiendum illud, de volatilibus cœli et liliis agri.
XXVII. Utendum industria nostra, ne Deum tentare
videamur.
VII. Cura sepulturæ ex naturali affectu erga corpus.
VIII. Martyres sepulturæ curam contempserunt.
IX. Officium sepulturæ cur laudatum in Scripturis.
X. Mortui quidam apparent, ut sibi sepultura præ-
beatur: quomodo hæc visa contingant.
XI. Visorum in somnis exempla duo. Pater defunctus
apparet filio. Augustinus ipse in vivis agens apparet
in somnis Eulogio rhetori, et locum Ciceronis ex-
ponit.
XII. Visa phreneticorum. Visum Curmæ curialis.
XIII. Mortuorum animæ non intersunt rebus viventium.
XIV. Objectio adversus superiora.
XV. Mortui quomodo sciaut quid hic agatur.
XVI. Martyres adesse nonnullis adjuvandis. Quomodo
martyres adsint periclitantibus, negat se posse de-
finire.
XXVII. Graphice describit monachos otiosos et vagos.
XXIX. Occupationes Augustini. Mallet more monacho-
rum operari certis horis.
XXXI. In monachos crinitos.
XXXII. Perversa interpretatio Scripturæ per crinitos
monachos. Paulus apostolus summam castitatem
professus. Præceptum viris de non velando capite.
Mens per virum, concupiscentia per mulierem fi-
gurata.
XXXIII. Bonos quosdam crinitos rogat ut capillos ra-
dant.
S. AURELII AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE
DIVINATIONE DÆMONUM LIBER UNUS. — Divinationes
dæmonum et quæ ad eorum cultum pertinent, non
ideo recte fieri, quia nisi Deo sinente non fiunt.
Unde sint illæ dæmonum divinationes, curve inter-
dum veræ, licet plerumque falsæ.
581-582
CAPUT PRIMUM. Occasio scribendi hujus libri. Non sta-
tim rectum quod Deus permittit. In rebus etiam ad
religionis cultum pertinentibus permitti a Deo quæ
ipsi displicent.
II. Sacrificia paganorum non ideo putanda bona, quia
ea fieri Deus non impedivit. Permissa esse ab omni-
potente, quæ ab eodem justo improbarentur. l'onti-
licales libri sacrorum profanorum. Quid hactenus
compertum, quid tractandum deinceps.
ul. Dæmonum divinatio tribus ex causis. Acrimonia
sensus, celeritate motus, et diuturna rerum expe-
rientia præpollent. Non ideo dæmones præpodendos
esse hominibus.
IV. Mira quædam etsi dæmones faciunt contemnendi.
V. Unde dæmones prænuntient ventura.
VI. Divinatio dæmonum quam distans ab altitudine
prophetiæ divinæ. Dæmones plerumque falli et fal-
lere. Quomodo falluntur. Quomodo fallunt.
VII. Cur dæmones ipsorum mala vel sileant, vel præ-
dicant interdum.
XVIII. Obsequia solemnia defunctorum, altaris, ora-
tionum et eleemosynarum sacrificia. Sepulturæ of-
cium.
ADMONITIO IN LIBRUM DE PATIENTIA.
609-610
S. AURELII AUGUSTIN, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE
PATIENTIA LIBER UNUS. — Frincipio distinguit Au-
gustinus patientiam veram a alsa. Hortatur deinde
ad eam quæ vera est, per quam pro æterna vita et
ex Dei amore mala sufferuntur, patientiam ample-
ctendam. Docet postremo hanc atientiæ virtutem,
non liberi arbitrii viribus, sed divinæ gratiæ adju-
torio tribuendam esse.
CAPUT PRIMUM. Patientia Dei qualis.
II. Patientia recta quænam et quain utilis.
III. Patientia iniquorum quanta.
IV. Hæc a vanis laudatur.
S. AURELII AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE CURA
PRO MORTUIS GERENDA AD PAULINUM LIBER UNUS.
-Interrogatus a l'aulino episcopo Nolano, atrum
sepultura quæ fit in memoriis martyrum, spiritibus
mortuorum aliquid prosit, osten it in primis nihil
mortuis ipsis obesse, etiamsi eorum corporibus
omnino negetur sepultura. Locuin autem sej ulturæ
non per se prodesse quidquam, sed per occasionem
duntaxat, dum ex illius recordatione movetur et
crescit affectus precantium pro defunctis. Curam se-
pulturæ ex humani cordis ad carnem suam affectu
venire, eamque merito a sanctis martyribus, cun
ad telicitatem aut miseriam nihil intersit, contem-
tam fuisse. Hinc de mortuis dicit, qui narrantur vi-
yentibus apparuisse, ut suis corporibus sepultura
præberetur. Quomodo visa illa fiant, docet variis
exemplis. Ad extremum, inquirit an mortui curis
intersint ac rebus humanis.
CAPUT PRIMUM. Paulini quæstio, an mortuo prosit quod
apud sancti alicujus memoriam sepelitur. Sententia
ipsius est prodesse. Difficultas contra ab eodem pro-
posita discutitur. Ex genere vitæ quam quisque
Fesserit, effici ut prosint vel non prosint quæ fiunt
pro defunctis.
XXII. Ante gratiæ electionem injusti omnes.
XVI. Objectio cur voluntatis vires non sufficiunt ad
patiendum pro justitia, sicut pro injustitia.
XVII. Solutio iniquos duritiem ex cupiditate, pios
fortitudinem ex charitate habere. Palicntiæ falsæ
sufficit voluntas humana, non autem veræ.
XVIII. Ut charitas ex Deo, ita ex ipso patientia vera
quæ manat a charitate.
bio visitant
TRACTATUS DE CHARITATH, seu de verbis Psalini: Terra
dedit fructum suum.-Fructus terræ benedicta
charitas, Deo adhærere. Charitatis fructus reddere.
Qui Deum non amat, nec se nec proximum amat.
Amor mundi non est amor.
1223-1224
FRACTATUS DE ORATIONE et ELEEMOSYNA. — Stipem pau¬
peribus ultro largiri. Misericordia ipsa orat. Miseri-
cordiæ nullus terminus. Misericordiæ sit comes
oratio. Orationis laus.
SERMO DE GENERALITATE ELEEMOSYNARUM. —Stipem pec-
catoribus Manichæi negant, et quare. Timent alii
ne peccatoribus largiendo Deum offendant. Omni-
bus eroganda est. Justi præponendi. Nec despi-
ciendi inimici. Non quia peccatores, sed quia homi-
nes. Peccatoribus stipem non negavit Christus.
TRACTATUS DE DUODECIM LAPIDIBUS, de quibus Apoc.
XXI, 19, 20.
1229-1250
MISCELLANEE SENTENTIÆ (incerti auctoris). — Simpli-
cem esse et prudentem. Fur et latro. Pericula ubi-
que. Principes. Peccati gradus. Lectio obscura. For-
nicaria et adultera. Senectus. Corpus infirmum. Ve-
ritas. Scriptura. Judicia in porta. Corripientis odium.
sæculi fugacitas. Tristitia quæ vetita. Judicium et
misericordiam facere. Sæculi perversitas. Amicus.
Anima Jerusalem. Deo oblata. Cor unde aufertur.
Leo. Naturale cujusque colloquium.
ADMONITIO IN SERMONES AD FRATRES IN EREMO.
SARMONES AD FRATRES IN EREMO COMMORANTES.
SERMO PRIMUS. De institutione vitæ regularis.
Ibid.
SERM. II. De face, 1237. — SERM, III. De silentio. 1239
SERM. IV. De prudentia. 1240. SERM. V. De obedien-
tia. 1242. -SERM. VI. De misericordia. 1246. ·
- SERM. VII.
De obedientia, 1248.
SERM, VIll. De perseverantia. 1249.
- SERM. IX. De ira et odio. 1251. SERM. X. De puritate
conscientiæ, et spe. 1232. SERM. XI. De lacrymis, com-
punctione et pænitentia. 1253. — SERM. XII. De superbia
et humilitate. 1255. - SERM XIII. De fortitudine. 1256.
SERM. XIV. De justitia et correctione fraterna. 1257.
SERM. XV. De fide Trinitatis a simplicibus non investigan-
da, et donis Spiritus contra septem vitia, 1259.-SERM. XVI.
De inobedientia, negligentia, patientia et castitate. 1262.
-SERM. XVII. De vigilatione et otiositate. Ibid. SERM. XVIII.
De invidia. 1264. SERM. XIX. De vigilia Nativitatis Chri-
sti. 1266. SERM. XX. De Nativitate Domini. 1267.
SERM. XXI. De monachis in Ægypto, 1268, — SERM. XXII.
De consolatione fratrum in eremo, cum exhortatione ad
orationem et lacrymas, 1271. SERM. XXIII. De jeju-
nio. 1275. SERM. XXIV. De exhortat. ad solitudinem, ac
de jejunio. 1274.—SERM. XXV. De jejunio, et ubi fuit in-
stitutum. 1275. SERM. XXVI. De murmuratione et detra-
ctione, et de pœnis damnandorum. 1277. — SERM. XXVII. De
filio prodigo. 1280.SERM. XXVIII. In Coena Domini 1282
SERM. XXIX. De lingua dolosa.
SERM. XXXIV. De duobus generibus hominum mun-
dum derelinquentium, qui sancto Lot et uxore sua
designantur.
SERM. XXXV. Ad judices, ut caveant ne odio, amore,
pretio, precibus vel timore corrumpantur, cætera-
que vitía declinent, et justitiam servent.
SERM. XXXVI. Ad presbyteros suos, malam vitam eo-
rum reprehendens.
SERM. XXXVII. Quod sacerdotes se debeant exhibere
sicut Dei ministros, et cavere ne dona S. Spiritus
vendere procurent, patientiam quoque et castita-
tem servare; ac de fornicationis detestatione.
SERM. XXXVIII. De sacræ Scripturæ ingentibus præco-
niis, cum exhortatione ad diligentem ipsius lectio-
SERM. XXXIX. De vita solitaria et contemplativa.
SERM. XI. De observantia clericorum.
SERM. XLI. De observantia jejunii quadragesimalis.
SERM XLII. De vita et moribus elericorum.
SERM. XIII. De Epiphania et quærendo Christum.
SERM. XLIV. De pietate, charitate et suffragiis defun-
![[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]](https://books.google.co.th/books/content?id=IgQPAAAAIAAJ&hl=th&output=html_text&pg=PA1389-IA1&img=1&zoom=3&q=%22loquamini.+Dabitur+enim+vobis+in+illa+hora+quid+loquamini+:+non+enim+vos%22&cds=1&sig=ACfU3U0gNZiuG3N5xr6VdYySQjiWGPQ1Yg&edge=0&edge=stretch&ci=502,506,425,398)
Ultimus editionis Benedictine tomus supplementum ad varia volumina continet. Inde quæ ad tomum sextum spectant
huc transtulimus, ubi commodius legentur :
1° Col. 255, loco notæ substitue: Eadem verba super baptizatum Christum a Patre dicta legunt, auctor Quæst. ex vet.
« et novo Testam., quæst. 54 in append. tomi 3 hujusce editionis; Hilarius Pictaviensis in Psalm. n. 291, necnon lib. 8 de
Trinitate, n. 25, et comment. in Matth. c. 2, n. 6; Justinus martyr, Dial. cum Tryph. Imo August. ipse 1. 2 de Consensu
<< Evang. n. 31, hanc lectionem confirmat. Quocirca hic a Danæo temere omnino absque ulla codicum auctoritate additum
« est : Tu es filius meus.» 20 Col. 783, not. adde: Hæc summatim excerpta sunt ex Augustino, 6 de Trin. n. 11,
«<ubi Hil. verba explicat. 30 Col. 863, linea antepenultima Admonitionis in librum soliloquiorum, post verba, refertus
«est, adde: «Certe hic multæ occurrunt phrases ab Augustino alienæ, ut puta hæc cap. 18: cum tua mandata frange-
« bam, aut ista cap. 26, in secreto consistorii tui, etc. Neque magis ejusdem doctoris ævum sapit quæ cap. 22 occurrit
ad acta SS. Andreæ, Bartholomæi, Agathe allusio. Quid quod de inferis paulo aliter sentiri videtur o. 22, maxime si
« ibi patres nostri intelligantur antiqui justi, quam sentiat Augustinus, lib. 12 de Genesi ad litt. capp, 33 et 34. 4° Col.
877, octava ante cap. 16 linea, super verba, « nullum peccatum est, notandum hæc esse ex Aug. serm, 99, n. 6. 5o Col.
1066, lin. 60, hæc verba, « ut præterita non reiteremus, etc,» illustrant quæ apud Alcuinum habentur de di v. Offie, c.
de Cœna Dom., ubi postquam breviter descriptus est totus reconciliandi pœnitentis ritus, subditur: «Post hoc vero mo-
neatur a sacerdote, ut quod pœnitendo diluit, iterando non repetat. » Quibus concinit antiquus codex Victorinus a Mo-
rino de Pœnit. 1. 8, c. 11, n. 21, laudatus, in quo ad calcem Reconciliationis œnitentium præscribitur: «Post hæc surgant pœ-
«nitentes et moneantur ab episcopo, ut quod pœnitendo diluerunt, iterando non revocent.» Morem eumdem Græcis usita-
tum fuisse probat quod Joannes Jejunator post datain pœnitenti absolutionem vult ei dicatur, « confessus a prioribus tuis
malis liberatus es; ne igitur per incuriam divinorum præceptorum secundis malis te ipsum subjicias, sintque tibi juxta
⚫ evangelium novissima pejora prioribus, quibus per Dei clementiam liberatus es. » 6o Col. 1077, lin. 3 Admonitionis, ante
verba, Augustino autem, præfige: illum Oxonienses editores monent in ms. volumine admodum antiquo homiliarum
Saxonicarum reperiri sub hoc titulo: De duodecim abusivis secundum disputationem S. Cypriani episcopi et martyris;
adeoque permittunt ut quod nonnulli jam senserant, S. Patricii Hibernorum apostoli foetus existimetur. Quod si ita es-
<< set, notare debuerat interpres Saxo se secundum Patricium, non secundum Cyprianum, vertere.» 7° Col. 1227, in'ra
titulum serm. de Generalitate eleemos., adnota, «Serm. hunc sub Aug. nomine laudari et magna ex parte exscribi ab Hine-
«maro 1. De non tina Deit. p. 445. »
FINIS TOMI SEXTI. Ex typis MIGNE, au Petit-Montrouge.
repertum, quo i si dogmatizam, ad occultandam
religionem religiosos debere mentiri. Quæ ex divi-
nis Libris in hujus erroris sui patrocinium testimo-
nia proferunt et exempla, contendit partim non
esse mendacia, partim etiam quæ sunt, non esse
imitanda. Solvit difficultatem de compensativis pec-
catis, ipsum quoque im; robans mendacium, quod
ad tuendam salutem cujusquam seu temporalem
seu æternam utile ac necessarium videatur. Deni-
que nunquam omnino mentiendum, in iis maxime
rebus quæ ad doctrinam religionis pertinent, in-
concusse tenere Consentium jubet et adversus ha-
reticos defendere.
CAPUT PRIMUM. Mendaciis qui abutuutur ut lateant,
non esse de latebris suis eruendos nostris menda-
!ciis.
II. Priscillianistarum error de mendacij usu ad laten-
dum alienis. Sententia hac Priscillianistarum auferri
omnino martyria.
1. Mendacium catholicorum ut hæreticos capiant, per-
niciosius fore quam hæreticorum ut Catholicos la-
teant. Exemplo res demonstratur. Friscillianistas
capere per mendacium velle, est cum ipsis depra-
vari.
IV. Mentienti in uno, non haberi fidem in aliis.
V. Priscillianistam tolerabilius mentiri occultando hæ-
resim suam, quam catholicum occultando verita-
tem. Catholici si se mentiantur esse Priscillianistas,
pejus faciunt quam Priscillianista se cath licos esse
inentientes.
VI. Negare Christum coram hominibus vel mendaciter
et ficte, nunquam licet. Objectio. Responsio. Con-
futantur itidem quæ objectari possunt. Corde cre-
dere non sufficit, nisi et ore nou negetur Christus.
Ut intelligendus Psalmus xiv, f. 3, ubi laudatur
loquens veritatem in corde. Item Apostolus præci-
Liens ut loquamur veritatem cum proximo. Verita-
tem non veri prædicantes tolerati, non falsitatem
VII. Mendacium nulla velut bona intentione admit-
tendum. Facta alia ex fine vel bona vel mala red-
duntur, alia sunt per se peccata; hæc nullo quasi
bono fine facienda.
VIII. Peccatum esse ex intentione aliud alio levius;
non tamen faciendum levius, quod sæpe alterius
generis peccato gravius est.
IX. Peccata compensativa nec ipsa admittenda esse.
Factum Loth offerentis fitias suas constuj ratoribus
Sodomitis. Exemplum Loth timore tunc perturbati
non imitandum. Nec exemplum David præ ira juran-
tis. Quid David, quidve ipsi Loth faciendum fuerat.
Loth a peccato defendi quomodo vix possit. Facta
a sanctis non omnia in mores transferenda.
X. Exempla pro mendacio quæsita in scri¡ turis ex-
pendenda. Aliud est oc ultare veritatem, aliud pro-
ferre mendacium. Abraham et Isaac defenduntur a
mendacio. Factum Jacob non esse mendacium. Tropi
non sunt mendacia. Meta¡ hora. Anti¡ hrasis. Tropi in
Scripturis quare.
XI. Tripartita ratio disputandi adversus eos qui scri-
pturas divinas mendaciis suis adhibere [atronas
volunt.
XII. Exempla mentiendi quædam ex veteribus Scri-
pturis vere talia, ex Novo autem Testamento nulla
proferri. Simulatio Petri et Barnabæ merito repre-
hensa a Faulo. Non mendaciter observatæ a Paulo
Legis quædam cæremoniæ. Paulus non mentiendo,
sed com atiendo omnibus omnia factus. Mendaciuni
quid sit.
veritas. Permisso mendacio in proposito casu, quam
difficile mendaciis fines figuntur ne sucerescant
usque ad perjuria et blasphemias. Acute contra
mendacii doctores.
XIX. Ut periclitanti subveniatur si non committendum
stuprum, ita nec loquendum mendacium. Si aliquo
modo permittuntur mendacia, metuendum ne usque
ad perjuria et blasphemias progrediantur, Pejerare
et blasphemare qua ratione differant.
XX. An saltem pro æterna hominis salute mention-
dum. In salutis æternæ periculo, sicut non debet
homini subveniri per stuprum, ita nec per menda-
cium, quod vere peccatum est.
XXI. Epilogus.
S. AURELI AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE
OPERE MONACHORUM LIBER UNUS. Aurelii ei-
scopi Carthaginensis impulsu Augustinus mouacho-
rum causam qui se suis manibus transigebant de-
fendit adversus alios ejusdem professionis nonnul-
los, qui ex oblationibus religiosorum sic volebant vi-
vere, ut nihil operantes, se potius evangelica ra-
ce; ta de victu et vestitu non curando implere
jactarent. Ac primum demonstrat apostolum rau-
lam dedisse servis Dei præceptum et exemplum fa-
ciendi operis corporalis, quo victum et vestitum
sibi procurarent. Deinde ostendit evangelica illa
præcepta, unde suam monachi illi, non solum de-
sidiam, sed etiam arrogantiam fovebant, apostolico
præcepto et exemplo non esse contraria Ad ex-
tremum, crinitos monachos reprehendit, atque ut
ne comam contra præceptum apostolicum nutrire
pergant, obsecrat et exhortatur."
CAPUT PRIMUM. Ad scribendum hoc opus impulsus est
ab Aurelio. Monachorum qui operari nolunt, of inio
de sensu Apostoli jubentis operari. Oj ponunt Évan-
gelii præceptum de non curando corporali victu.
11. Refelluntur, quia ut sensum Evangelii ex aliis et
aliis verbis Domini habent, ita locum Apostoli ex
aliis ejus dictis intelligendum esse non attendunt.
II. Pauli præceptum de corporali opere esse proba-
tur ex circumstantia lectionis. Exemplo suo Paulus
docuit quid ræceperit.
IV. Pauli sententia ex aliis ejus Epistolis declarata.
V. Apostolis permissum mulieres sibi ministrantes se-
cum habere exemplo Christi.
VI. De Evangelio vivere non solis apostolis, sed et
aliis concessum a Christo.
XXII. Contra otiosos et verbosos, qui exemplo et verbo
alios evocant a labore.
XXIII. Evangelium non recte intellectum a pigris. Jo-
cose deridentur ignavi. Monachi sese includentes,
ut a nullo videantur per multos dies. Evangelicumi
præceptum non cogitandi de crastino concordare
cum Apostolo.
XXIV. Aliquid in crastinum reponere non prohiberi
per Evangelium.
XXV. Negotia priora reliquisse quid prosit, si adhuc
laborandum Communis vitæ charitas. Operari decet
etiam qui ex vita excelsiore couvertuntur, sed
multo magis qui ex vita humiliore.
XXVI. Quomodo intelligendum præceptum illud, ut
ne solliciti simus de cibo et vestitu. Quomodo ac-
cipiendum illud, de volatilibus cœli et liliis agri.
XXVII. Utendum industria nostra, ne Deum tentare
videamur.
XXVI. Graphice describit monachos otiosos et vagos.
XXIX. Occupationes Augustini. Mallet more monacho-
rum operari certis horis.
xii. Visa phreneticorum. Visum Curmae curialis.
xlll. Mortuorum anime non intersunt rebus viveutium.
XIV. Objectio adversus superiora.
XV. Mortui quomodo sciaut quid hic agatur.
XXX. Timet ne desidia malorum pigrescentes boni
corrumpantur.
XVI. Martyres adesse nonnullis adjuvandis. Quomodo
martyres adsint periclitantibus, negat se posse de-
finire.
XXXI. In monachos crinitos.
XXXII. Perversa interpretatio Scripturæ per crinitos
monachos. Paulus apostolus summam castitatem
professus. Praeceptun viris de non velando capite.
Mens per virum, concupiscentia per mulierem fi-
gurata.
XXXII. Bonos quosdam crinitos rogat ut capillos ra-
dant.
S. AURELII AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE
DIVINATIONE DÆMONUM LIBER UNUS. — Divinationes
dæmonum et quæ ad eorum cultum pertinent, non
ideo recte fieri, quia nisi Deo sinente non fiunt.
Unde sint illae daemonum divinationes, curve inter-
dum veræ, licet plerumque falsæ.
CAPUT PRIMUM. Occasio scribendi bujus libri. Non sta-
tim rectum quod Deus permittit. In rebus etiam ad
religionis cultum pertinentibus permitti a Deo quæ
ipsi displicent.
1. Sacrificia paganorum non ideo putanda bona, quia
ea fieri Deus non impedivit. Permissa esse ab omni-
potente, quæ ab eodem justo improbarentur. l'onti-
licales libri sacrorum profanorum. Quid hactenus
compertum, quid tractandum deinceps.
ul. Dæmonum divinatio tribus ex causis. Acrimonia
sensus, celeritate motus, et diuturna rerum expe-
rientia præpollent. Non ideo dæmones præpodendos
esse hominibus.
IV. Mira quædam etsi dæmones faciunt contemnendi.
V. Unde dæmones prænuntient ventura.
VI. Divinatio dæmonum quam distans ab altitudine
prophetic divinæ. Dæmones plerumque falli et fal-
lere. Quomodo falluntur. Quomodo fallunt.
Vli. Cur dæmones ipsorum miala vel sileant, vel præ-
dicant interdum.
XVIII. Obsequia solemnia defunctorum, altaris, ora-
tionum et eleemosynarum sacrificia. Sepulturæ of-
cium.
ADMONITIO IN LIBRUM DE PATIENTIA.
609-610
S. AURELII AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPI, DE
PATIENTIA LIBER UNUS. - Principio distinguit Au-
gustinus patientiam veram a alsa. Hortatur deinde
ad eam quæ vera est, per quam pro æterna vita et
ex Dei ainore mala sufferuntur, patientiam amyle-
ctendam. Docet postremo hanc | atientia virtutem,
non liberi arbitrii viribus, sed divinæ gratiæ adju-
torio tribuendam esse.
CAPUT PRIMUM. Patientia Dei qualis.
II. Patientia recta quænam et quam utilis.
III. Patientia iniquorum quanta.
![[blocks in formation]](https://books.google.co.th/books/content?id=IgQPAAAAIAAJ&hl=th&output=html_text&pg=PA1389-IA4&img=1&zoom=3&q=%22loquamini.+Dabitur+enim+vobis+in+illa+hora+quid+loquamini+:+non+enim+vos%22&cds=1&sig=ACfU3U2Pmhdr6eSBGhd95SAH2h2VzuzH6A&edge=0&edge=stretch&ci=482,626,418,303)
![[blocks in formation]](https://books.google.co.th/books/content?id=IgQPAAAAIAAJ&hl=th&output=html_text&pg=PA1389-IA4&img=1&zoom=3&q=%22loquamini.+Dabitur+enim+vobis+in+illa+hora+quid+loquamini+:+non+enim+vos%22&cds=1&sig=ACfU3U2Pmhdr6eSBGhd95SAH2h2VzuzH6A&edge=0&edge=stretch&ci=87,926,774,144)
S. AURELI AUGUSTINI, HIPPONENSIS EPISCOPE, DE CURA
PRO MORTUIS GERENDA AD PAULINUM LIBER UNUS.
Interrogatus a Paulino episcopo Nolano, atrum
sepultura quæ fit in memoriis martyrum, spiritibus
mortuorum aliquid prosit, osten it in primis nihil
mortuis ipsis obesse, etiamsi eorum corporibus
omuino negetur sepultura. Locuin autem sej ulturæ
non per se prodesse quidquam, sed per occasionem
duntaxat, dum ex illius recordatione movetur et
crescit affectus precantium pro defunctis. Curam se-
pulturæ ex humani cordis ad carnem suam affectu
venire, camque merito a sanctis martyribus, cum
ad felicitatem aut miseriam nihil intersit, contem-
tam fuisse. Hinc de mortuis dicit, qui narrantur vi-
yentibus apparuisse, ut suis corporibus sepultura
præberetur. Quomodo visa illa fiant, docet variis
exemplis. Ad extremum, inquirit an mortui curis
intersint ac rebus humanis.
![[blocks in formation]](https://books.google.co.th/books/content?id=IgQPAAAAIAAJ&hl=th&output=html_text&pg=PA1389-IA4&img=1&zoom=3&q=%22loquamini.+Dabitur+enim+vobis+in+illa+hora+quid+loquamini+:+non+enim+vos%22&cds=1&sig=ACfU3U2Pmhdr6eSBGhd95SAH2h2VzuzH6A&edge=0&edge=stretch&ci=88,1272,416,115)
XVI. Objectio cur voluntatis vires non sufficiunt ad
patiendum pro justitia, sicut pro injustitia.
XVII. Solutio in quos duritiem ex cupiditate, pios
fortitudinem ex charitate habere. Patientiæ falsæ
sufficit voluntas humana, non autem veræ.
XVIII. Ut charitas ex Deo, ita ex ipso patientia vera
quæ manat a charitate.
XIX. Si cupiditas ex mundo, quomodo ex humana vo-
luntate. Quod quis non sit ex mundo, non naturæ
est, sed gratiæ.
XXVI. Piorum patientia Dei donum. Schismaticorum
patientia pro Christo a laudanda.
XXVII. An hæc eorum patientia sit Dei donum.
XXVIII. Dona filiorum hæredum et dona filiorum ex-
hæredatorum diversa.
XXIX. Patientiæ pauperum Christi merces æterna.
ADMONITIO IN SERMONES DE SYMBOLO AD CATECHUME-
NOS
|