stian die Stelle Euagor. p. 166, 20: ἐπειδὴ τὸ μέγεθος τῆς συμφο φᾶς ὑπερέβαλλεν, welche Worte eine Nachahmung zu sein scheinen von Thucyd. VII, 67: ὑπερβαλλόντων γὰρ αὐτοῖς τῶν κακῶν. — Das Particip ύπερβάλλων, übermässig, hervorragend, ausgezeichnet in gutem und bösem Sinne. Or. ad Demon. p. 5. 37 : ἀγάπα τῶν ὑπαρ χόντων ἀγαθῶν μὴ τὴν ὑπερβάλλουσαν κτήσιν. Philipp. p. 81, 16: ἡδονάς θ ̓ ὑπερβαλλούσας καὶ τιμὰς ἀνεξαλείπτους. Paneg. p. 39, 21: θεάματα - ταῖς δαπάναις ὑπερβάλλοντα. Panath. p. 211 : τοῖς δ ̓ ὑπερβάλλουσι τῶν ἔργων καὶ τῷ μεγέθει καὶ τῷ κάλλει χαλεπὸν ἐξισώσαι τοὺς ἐπαίνους. Εuagor. p. 166 14: ἐν μὲν γὰρ τοῖς ἄλλοις γένε σιν εὑρήσομεν τοὺς μὲν ὑπερβάλλοντας, τοὺς δὲ καταδεεστέρους ὄν τας. Euagor. p. 171, 8: οὐ τοίνυν ἐν τούτοις ὑπερβαλλόμενος ἐν τοῖς ἄλλοις εὑρεθήσεται καταδεέστερος γενόμενος Areopag. p. 133, 1: τῶν ὑπερβαλλόντων ταῖς πονηρίαις. Panath. p. 242, 13: τῶν ταῖς κακουρ γίαις ὑπερβαλλόντων Panath. p. 227, 5: τῶν ὑπερβαλλόντων ανοσιότητι. Im gleich Folgenden heisst es: οὕτω γάρ τινες δυςκόλως πεφύκασιν ώςθ' ἥδιον ἂν εὐλογουμένων ἀκούοιεν οὓς οὐκ ἴσασιν εἰ γεγόνασιν ἢ τούτους ὑφ ̓ ὧν εὖ πεπονθότες αὐτοὶ τυγχάνουσιν, wo τούτους neben εὐλογουμένων zu beachten ist. Bekker schloss jenes als verdächtig in Klammern; Benseler lässt dagegen irrig den Genitiv εὐλογουμένων von den Worten οὓς – γεγόνασιν abhangen, der doch offenbar von ἀκούοιεν regiert wird. Sehr richtig bemerkt aber Lobeck Sophocl. Aiac. 716 p. 332: Neque insolitum est Graecis uno eodemque loco duo diversos casus adiungere verbis, quae seorsum utrumque regunt. So steht auch αποδέχεσθαι mit Genitiv und Accusativ bei Dinarch. contr. Dem. 113, 178: μὴ ἀποδέχεσθε αὐτῶν, — μηδὲ τὴν αὐτοῦ τούτου μανίαν.

1

Euagor. p. 169, 11: εὐθὺς ὥςπερ εἶχε ταύτης τῆς νυκτὸς διε λὼν τοῦ τείχους πυλίδα καὶ ταύτῃ τοὺς μεθ ̓ αὑτοῦ διαγαγών προςέβαλε πρὸς τὸ βασίλειον. Im Vorhergehenden ist von keiner Nacht die Rede; der Schriftsteller sagt nur, dass Euagoras auf der Insel Cyprus landete. Daher kann nicht ταύτης τῆς νυκτός stehen, son dern das Pronomen ist entweder zu tilgen, oder es ist vielmehr zu schreiben εἶχεν αὐτὸς τῆς νυκτός. Aeginet p. 370, 19: πλεύσας ἐγὼ τῆς νυκτὸς ἐξεκόμισ ̓ αὐτοῖς τὰ χρήματα. Helen. Laud. p. 191, 15. -- Ueber die Formel ὥςπερ είχε, ut se habebat, sehe man Duker Thucyd. III, 30 p. 430. Stallbaum Plat. Alcibiad. I p. 261. Xenoph. Cyrop. III, 1, 7: εὐθὺς πορεύεται ὥςπερ εἶχε πρὸς τὸν Κύρον, wel che Stelle schon. Findeisen verglich. Thucyd. II, 4. VI, 57. VIII, 41. Euagor, p. 177, 10: τοσοῦτον δ ̓ ἐβίω χρόνον ὡςτε μήτε του γήρως ἄμοιρος γενέσθαι μήτε τῶν νόσων μετασχεῖν τῶν διὰ ταύ την ηλικίαν γιγνομένων. πρὸς δὲ τούτοις, ὃ δοκεῖ σπανιώτατον εἶναι καὶ χαλεπώτατον, εὐπαιδίας τυχεῖν ἅμα καὶ πολυπαιδίας, οὐδὲ τούτου διήμαρτεν, ἀλλὰς καὶ τοῦτ' αὐτῷ συνέπεσεν .

+

*) Aeschin. contr. Timarch. 99 p. 282: οὐδὲ τούτου του χωρίου ἀπέσχετο, ἀλλὰ καὶ τοῦτ ̓ ἀπέδοτο.

10

Wegen des aus den besten Handschriften aufgenommenen νόσων kann verglichen werden Panath. p. 255, 15: καὶ διὰ τὴν νόσον καὶ διὰ τὸ γῆρας. Die gewöhnliche Lesart νοσημάτων lässt sich dagegen gcbützen durch Rhetor. Gr. I p. 38, 12: τον τε γὰρ μακροβιώτατον ἐξ αὐτοῦ ταύτου: ἐπαινέσεις, τόν τε μὴ μακρόβιον ἐν τῷ μὴ · μετασχείν νοσημάτων τῶν διὰ τὸ γῆρας γενομένων (man lese για γνομένων oder nach Handschriften γινομένων). Der Form νόσημα bedient sich Isocrates wieder Or. de Pace p. 144, 18. Panath. p. 255, 8. Aeginet, p. 372, 19. Im figürlichen Sinne Helen. Laud. 1. 186, 1: νομίσας οὐκ ἄρχοντας ἀλλὰ νοσήματα τῶν πόλεων εἶναι τοὺς τοιούτους. Panath. p. 222, 34: τὰς στάσεις καὶ τὰς σφαγὰς καὶ τὰς τῶν πολιτειῶν μεταβολάς,— ἐκεῖνοι μὲν ἂν φανεῖεν ἁπά σας τὰς πόλεις πλὴν ὀλίγων μεστὰς πεποιηκότες τῶν τοιούτων συμφορῶν καὶ νοσημάτων. So wird vielfach auch νοσεῖν gebraucht vou. Staaten, die an innern Unruhen und dergleichen Uebeln Kranken. Panath. p. 236, 2: τῶν μὲν ἧτταν νοσουσῶν πρεσβείαις καὶ λόχοις ἐξαιρεῖν ἐπειρῶντο τὰς διαφοράς. Plat. Menex. 243 Ε. Fretscher Demosth. Olynth. p. 26. Baehr Plut. Philopoem. p. 5. Walch Tacit. Agricol, p. 350. Die obige Verbindung der Adjectiva σπανιώτατον καὶ χαλεπώτατον. kommt vielfach bei Isocrates und andern Schriftstellern vor. Οr. de Permut 289 5 σπανιώτερος καὶ χαλεπώτεροι. Alcidamas de Sophist. p. 674, 4: ἔστι δ ̓ ἅπαντα τὰ μὲν ἀγαθὰ καὶ καλὰ σπάνια καὶ χαλεπὰ καὶ διὰ πόνων εἰωθότα γίγνεσθαι. In umgekehrter Stellung Panath. p. 227, 34: ὃ δοκεῖ · χαλεπώτατον εἶναι καὶ σπανιώτατον. Εpist. ad Archidam. p. 404, Τα πράξεις μὲν εὑρεῖν καλὰς καὶ μεγάλας καὶ συμφερούσας χαλε πον καὶ σπάνιόν ἐστιν. Suidas Lex. I p. 23, 20: ἐπεὶ δὲ τοῦτο χαλεπὸν ἦν καὶ σπανιόν τι τὸ τῆς οἰκουροῦ φυλαττούσης, να nach τὸ wie es scheint δώμα ausgefallen ist.

99.i

3

1

tips. Helen, Laud. p. 180, 10: ἐγὼ δ' εἰ μὲν ἑώρων νεωστὶ τὴν περιεργίαν ταύτην ἐν τοῖς λόγοις ἐγγεγενημένην καὶ τούτους ἐπὶ τῇ καινότητα των ευρημένων φιλοτιμουμένους, οὐκ ἂν ὁμοίως ἐθαύ μαζον αὐτῶν. Der aus der Urbinatischen Handschrift aufgenommene Artikel τῇ vor καινότητι ist wohl beizubehalten, wenn gleich bei unserem Schrifteteller sich Beispiele vorfinden, wodurch die Vulgata sich schutzen liesse. Paneg. p. 37, 21; διὰ σπανιότητα τῆς γῆς. Areopag. p. 132, 8: περὶ ἀποδόσεως τῶν χρημάτων. Panath. p.228, 1β, περὶ διοίκησιν τῆς πόλεως. Or. de Permut. p. 831, 13. Epist. ad Archidam. p. 406, 15: δι ̓ ἔνδειαν τῶν ἀναγκαίων. Cf. Schemann Is. Oratt. p. 421. Hertlein Thucyd. VIII, 5 p. 425. Haase Xenoph. de Rep. Laced. p. 54. π π Was das aus derselben Handschrift herrührende ἐγγεγενημένην betrift, so empfehlt sich das Compositum vor der gewöhnlichen Lesart γεγενημένην durch den Gebrauch des Schrift stellers, Or. de Pace p. 147, 20: εἰ πάσας τὰς πλημμελείας τὰς ἐν τοῖς πράγμασιν ἐγγεγενημένας ἐξετάζειν ἐπιχειροίην, wo Leloup wieder, γεγενημένας gab, ohne einmal der andern Lesart zu erwäh nen. Philipp. p. 79, 14: τὰς συμφορὰς τὰς δι' ἐκεῖνον τὸν πόλε

μον ἐν ταῖς πόλεσιν ἐγγεγενημένας, vulgo γεγενημένας. Panath. 239, 26: ἀρετῆς – τῆς τοῖς καλοῖς κἀγαθοῖς τῶν ἀνδρῶν ἐν ταῖς ψυ χαῖς ἡ ἐγγιγνομένης, vulgo γιγνομένης. Panath. p. 205, 12: τὴν ἐγγιγνομένην ἐν τῇ διανοία μοι ταραχὴν, vulgo γενομένην. Nicodl. p. 30, 12: ἐν οἷς ἀναγκαῖόν ἐστιν ὑποψίαν ἐγγίγνεσθαι, vulgo γι γνεσθαι. Areopag. 133, 13.. Or, contr. Sophist. p. 260, 1. de Permut. p. 326, 9. Untadelhaft ist das Compositum aber auch Or. de Pace p. 155, 27: διὰ δὲ τὴν ἀκολασίαν τὴν ὑπὸ ταύτης τῆς ἀρχῆς αὐτοῖς ἐγγενομένην ταχέως κἀκείνης τῆς ἡγεμονίας απεστερήθησαν, wo die Vulgata γεγενημένην hat, Leloup aber γενομένην schrieb. Or. de Permut. p. 280, 9: μηδὲ ταῖς δόξαις χρῆσθαι ταῖς ἀδίκως ὑπ' ἐκείνων ὑμῖν ἐγγεγενημέναις, wo vor Orelli gleichfalls γεγενημέναις gelesen wurde. Or. de Permut. p. 305, 9: οὐκ ἐμμένοντας ταῖς δό ξαις ταῖς ἀδίκως ἐγγεγενημέναις. Panath. p. 242, 15: τὴν μὲν εὐ ψυχίαν — μόνοις ἐγγιγνομένην τοῖς καλῶς γεγονόσι. Helen Land. 189, 29: τῶν δὲ καλῶν ἔρως ὑμῖν ἐγγίγνεται. Or. de Permut. p. 313, 26: ἔρω γὰρ τούτων οὐδεμίαν ἐπιθυμίαν ὁρῶ τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνομένην. Οr. de Permut. p. 311, 31. 313, 5. Philipp. p. 91, 20: παρὰ μὲν τοῖς βαρβάροις — ἄνδρες ἐγγεγόνασιν οἳ τῆς Ἑλλά δος ἄρχειν ηρίωσαν, wo Abschreiber wiederum γεγόνασιν änderten. Jenes wird gesichert durch Paneg. p. 59,11: πῶς γὰρ ἐν τοῖς ἐκείνων ἐπιτηδεύμασιν ἐγγενέσθαι δύναιτ' ἂν ἢ στρατηγὸς δεινὸς ἢ στρατιώτης ἀγαθός; Plat. Charmid. p. 158, D: εἴ τινες ἐν αὐτοῖς δια φέροντες ἢ σοφίᾳ ἢ κάλλει ἢ ἀμφότερα ἐγγεγονότες εἶεν, zu welcher Stelle Stallbaum passend vergleicht Plat. Epist. XI, p. 359 B: őtáv ἐν τοιούτοις καιροῖς ἀνὴρ καλός τε καὶ ἀγαθὸς ἐγγένηται. Unstreitig echt ist auch das von Schneider in Verdacht gezogene ἐγγενόμενος Xenoph. Hellen. VII, 1, 23: ἐγγενόμενος δέ τις Λυκομήδης Μαντινεὺς — ἐνέπλησε φρονήματος τοὺς ̓Αρκάδας.

..

Helen. Laud. p. 182, 34: εἰδὼς δὲ τὰς ἐπιφανείας καὶ τὰς λαμπρότητας οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας, ἀλλ ̓ ἐκ τῶν πολέμων καὶ τῶν ἀγώνων γιγνομένας, καὶ βουλόμενος αὐτῶν μὴ μόνον τὰ σώματ' εἰς θεοὺς ἀναγαγεῖν, ἀλλὰ καὶ τὰς δόξας ἀειμνήστους καταλιπεῖν, τοῦ μὲν ἐπίπονον καὶ φιλοκίνδυνον τὸν βίον κατέστησε, τῆς δὲ περίβλεπτον καὶ περιμάχητον τὴν φύσιν ἐποίησεν. Die erstern Worte dieser Stelle kommen wieder vor Archidam. p. 118, 3: αἱ γὰρ ἐπι φάνειαι καὶ λαμπρότητες οὐκ ἐκ τῆς ἡσυχίας, ἀλλ' ἐκ τῶν ἀγώνων. γίγνεσθαι φιλοῦσιν. Wenn hier nicht, wie oben, der Artikel vor λαμπρότητες wiederholt ist, so ist das wohl nicht Nachlässigkeit der Abschreiber, sondern der Schriftsteller scheint ihn selbst, um den Hiatus zu vermeiden, ausgelassen zu haben. Cf. Benseler Areopag. μ. 295. Man darf sich aber auch nicht durch die Stelle des Archidamus verleiten lassen, oben τῶν πολέμων zu tilgen. Denn wir finden auch sonst vielfach eine Anhäufung von sinnverwandten Wörtern, und dieselbe Verbindung των πολέμων καὶ τῶν ἀγώνων, nur in umgekehrter, Stellung, Panath. p. 234, 5. Cf. Plutarch. I. p. 394, 2. III. p. 114, 34. 491, 25. IV. p. 94, 33 Doch hier sind vielmehr

Stellen zu erwähnen wie Paneg. p. 52, 6: μᾶλλον δ ̓ ἐτίμων τοὺς αὐτόχειρας καὶ φονέας *) τῶν πολιτῶν ἢ τοὺς γονέας τοὺς αὑτῶν, wo das vorletzte Ebenmaass mit ein Grund war, warum Bremi Anstoss nahm, uneingedenk dessen, was er bemerkt hatte zu Lys. et Aeschin. Oratt. p. 411: Nos vero iam saepius monuimus antiquos scriptores in oppositionibus non anxios esse solere. Cf. Bremi Demosth. I. p. 236. Bornemann Xenop. Cyrop. V, 2, 36. Aus unserm Schriftsteller vergleichen wir noch Euagor. p. 170, 10: οἱ μὲν πλεῖστοι πεποίηνται διὰ τύχην λαβόντες τὰς βασιλείας, οἱ δὲ μετὰ δόλου καὶ τέχνης περιγε νόμενοι τῶν ἐχθρῶν. Or. de Pace p. 146, 23: τὴν δημοκρατίαν εἰδότες ἐν μὲν ταῖς ἡσυχίαις καὶ ταῖς ἀσφαλείαις αυξανομένην καὶ διαμένουσαν, ἐν δὲ τοῖς πολέμοις δὶς ἤδη καταλυθεῖσαν. Or. de - Pace p. 158, 27: εὑρήσετε τὴν μὲν ἀκολασίαν καὶ τὴν ὕβριν τῶν κακῶν αἰτίαν γιγνομένην, τὴν δὲ σωφροσύνην τῶν ἀγαθῶν **). Panath. p. 242, 9: μᾶλλον ὑπὸ τῶν ἄλλων θαυμαζόμενοι διὰ τὴν καρ τερίαν ταύτην καὶ σωφροσύνην ἢ διὰ τὴν ἀνδρίαν. Plataic. p. 268, 34: οὐ τοὺς κινδύνους, ἀλλὰ τὰς ἀδοξίας καὶ τὰς αἰσχύνας φοβεῖσθαι. Epist. ad Iason. Fil. p. 399, 1: τὰς μὲν γὰρ ἐξουσίας καὶ τὰ κέρδη καὶ τὰς ἡδονὰς ὁρῶσι ***), καὶ τούτων ἀπολαύσεσθαι προςδοκῶσι, τὰς δὲ ταραχὰς καὶ τὰς συμφορὰς τὰς τοῖς ἄρχουσι συμπιπτούσας οὐ θεωροῦσιν, wo die Vulgata ταραχὰς καὶ τοὺς φόβους καὶ τὰς giebt. Epist. ad Timoth. p. 399, 31: οὐχ οὕτως ἐπαινεῖν καὶ τιμᾶν τοὺς ἐκ τῶν πατέρων τῶν εὐδοκιμούντων γεγονότας, ὡς τοὺς ἐκ τῶν δυςκόλων καὶ χαλεπῶν. Endlich ist noch zu berücksichtigen die Stelle Euagor. p. 171, 20: ὁρῶν γὰρ — τὰς ἀληθινὰς τῶν ῥαθυμιῶν οὐκ ἐν ταῖς ἀργίαις, ἀλλ' ἐν ταῖς εὐπραγίαις καὶ καρτερίαις ἐνούσας, οὐδὲν ἀνεξέταστον παρέλιπεν. Bekker und Dindorf haben hier καὶ καρτερίαις auf den Wink' des Urbinas, der die Worte nur von späterer Hand hat, als verdächtig in Klammern geschlossen. Triftige Gründe, womit ich dieselben in Schütz nehmen könnte, habe auch ich nicht, und möchte ich vielmehr glauben, dass

*) Herodian. IV, 4, p. 86, 15: ἐβόα δὲ πεφευγέναι κίνδυνον καὶ ἐπιβουλὴν πολεμίου καὶ ἐχθρού. Mansehe auch Archiv. III, 4, p. 575. Schaefer Plutarch. I, p. 356, 7. Lobeck Sophocl. Aiac. 145, p. 136 sqq.

**) Or. ad Demon. p. 2, 13: τὸν μὲν ὄκνον ψόγον, τὸν δὲ πόνον ἔπαινον ἡγουμένη. Wenn diese Stelle einer Verbesserung bedarf, so dürfte sie wohl so zu berichtigen sein: τὸν μὲν ὄκνον ψόγου ἄξιον, τὸν δὲ πόνον ἐπαίνων ἡγουμένη.

***) ὁρῶσι ist dort respiciunt wie bei Plutarch. II. p. 75, 5: την πε νίαν καὶ τὴν ἀπορίαν τὴν νῦν παροῦσαν ̓Αθηναίοις μόνον ὁρῶσι, τῆς δ ̓ ἀρετῆς καὶ τῆς φιλοτιμίας ἀμνημονούσιν. Themist. Or. XXVII. p. 404, 16: ὅταν ἴδῃ πιπρασκόμενον ἵππον ἐν ἀγορᾷ, τοῦτο ὁρᾷ καὶ πρῶτ τον καὶ μάλιστα, εἰ μέγας τε καὶ καλός. Dinarch. contr. Demosth. 77. p. 168: ὁρῶντας καὶ λογιζομένους. Lucian. Hermotim. 22: οὐ γὰρ οὔτε χρυσίον ἔτι οὔτε ἡδονὰς οὔτε δόξας ὁρῶσιν. Dionys. de Comp. Verb. p. 144, 9: ἐπὶ πάντων οἴομαι δεῖν τὸν καιρὸν ὁρᾶν. Cf. Hermann Lucian. de Conscr. Hist. p. 290. Jacobitz Lucian. Piscat. p. 191. Haase Xenoph. de Rep. Laced. p. 99.

sie von solchen hinzugefigt wurden, denen εὐπραγίαις *) als Gegensatz zu ἀργίαις nicht ganz zu passen schien. Etwas Aehnliches Gndet sich Or. ad Demon. p. 6, 22: γίγνου πρὸς τοὺς πλησιάζοντας ὁμιλητικὸς, ἀλλὰ μὴ σεμνός, wo einige Handschriften σεμνός τε καὶ υπεροπτικός geben, - - Um wiederum auf unsere Stelle zurückzukommen, so könnte einer καταλιπεῖν auffallend Gnden und dafür ποιῆσαι lesen wollen wie Paneg. p. 46, 26: καὶ γὰρ ἐκείνων τὰ μὲν σώματα ταῖς τῆς φύσεως ἀνάγκαις ἀπέδοσαν, τῆς δ' ἀρετῆς ἀνά νατον τὴν μνήμην ἐποίησαν. Allein bei den Rednern und überhaupt bei den alten Autoren wird oft das Object des Satzes im Folgenden plötzlich zum Subjecte gemacht, ohne jedoch besonders ausgestellt zu werden. So ist hier bei καταλιπεῖν· das Subject, was bei ἀναγαγεῖν das Object bildet, oder vielmehr ist aus autov der Subjectsaccusativ αὐτοὺς zu ergänzen. Herodian. II, 4. p. 35, 26: οὕτω γὰρ μέτριος καὶ ισότιμος ἦν ὡς καὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἤδη μειράκιον ὄντα μηδὲ εἰς τὴν βασίλειον αὐλὴν ἀναγαγεῖν, ἀλλ ̓ ἔν τε τῇ πατρῴᾳ μένειν οἰκίᾳ. ΙΙΙ, 13. p.76, 27 : ἀπάγειν γὰρ ἤθελε τοὺς παῖδας τῆς ἐν Ῥώμη διαίτης, χρηστῆς δὲ ἀπολαύειν. Doch was die Veranderung des Subjectes anbelangt, so haben schon Andere Beispiele mannigfacher Art gesammelt. Goeller Thucyd. I, 13. p. 87. Maetzner Lycurg. p. 128. Stallbaum Plat. Phaedon. p. 74. Krabinger Synes. de Provid. p. 244. Schaefer Plutarch. I, p. 20, 25. 180, 18. II, p. 195, 20. 271, 14. HI, p. 178, 6. 225, 31. IV. p. 45, 28. 149, 12.

Helen. Laud. p. 188, 33: οἱ δ' ᾑροῦντο μένοντες ἐπὶ τῆς ἀλλο τρίας **) καταγηράσκειν καὶ μηδέποτε τοὺς αὐτῶν ἰδεῖν μᾶλλον ἢ 'κείνην καταλιπόντες εἰς τὰς αὑτῶν πατρίδας ἐπανελθεῖν. Was hier die besten Handschriften haben, ἀπελθεῖν, scheint mir die ursprüngliche Lesart zu sein. Denn unser Schriftsteller liebt bei έñaνέρχεσθαι die Richtung wohin durch ἐπὶ zu bezeichnen. Plataic. p. 268, 12: ἐπὶ τὴν ὑμετέραν πόλιν οἷόν τ' αὐτοῖς ἐπανελθεῖν ἐστίν. Dagegen Or. de Bigis p. 334, 26: ἀπελθεῖν ἠξίωσεν εἰς τοὺς πολεμίους. Lysias Epitaph. 9. p. 174: ἵνα μὴ πρότερον εἰς τὴν αὑτῶν ἀπέλθωσι, wo ebenfalls eine Handschrift ἐπανέλθωσι hat.

*) Plat. Euthydem, p. 281 Β: οὐ μόνον ἄρα εὐτυχίαν ἀλλὰ καὶ εὐ πραγίαν, ὡς ἔοικεν, ἡ ἐπιστήμη παρέχει τοῖς ἀνθρώποις ἐν πάσῃ κτήσει τε καὶ πράξει. Zu bemerken ist auch Or. de Permut. p. 300. Τ οὕτω γὰρ δυςμενῶς ἔχουσιν ὥστ ̓ οὐ ταῖς πονηρίαις, ἀλλὰ ταῖς εὐ πραγίαις πολεμούσι, wo der Schrifteteller unter εὐπραγία nicht εὐτυχία, sondern εὐεργεσία, das Guthandeln, versteht, So ist auch κακοπραγία nicht ατυχία, sondern κακουργία, Or. de Permut. p. 328, 2: διεξιόντες δὲ τὰς τῶν συκοφαντῶν πικρότητας καὶ κακοπραγίας ὅλης τῆς πόλεως ὡς ἀμίκτου καὶ χαλεπῆς οὔσης κατηγοροῦσιν. Man berücksichtige auch was Sauppe Xenoph. Comment. I, 6, 8 über εὖ πράττειν bemerkt hat.

**) Paneg. p. 62, 26: ἐπὶ ξένης- αλᾶσθαι. Lycurg. contr. Leocrat. 25, p. 203: τὰ ἱερὰ — ἠξίωσε - ἱδρύσασθαι ἐπὶ ξένης καὶ ἀλλοτρίας, woman vermuthen könnte καὶ παρ' αλλοτρίοις nach Aeginet. p. 371, 18: ἐπὶ δὲ ξένης καὶ παρ ̓ ἀλλοτρίοις τὸν βίον τελευτώσας. Jedoch ist jenes untadelhaft. Cf. Lobeck Soph. Aiac. p. 138.