I. Im Alter thum bis zum Untergang des abendländischen Reichs. 1) Die neuere Literatur über diesen Namen s. unten am Schluß des ersten Abschnitts S. 70. 2) Virg. Georg. II, 534. Voß. 3) Ovid. Fast. V,93: Hic, ubi nunc Roma est, orbis caput, arbor et herbae 4) Grat. Falisc. Cyneget. v. 323. Wernsdorf Poet. lat. min. T. I. p. 61: Ergo illi ex habitu virtutisque indole priscae Imposuere orbi Romam caput. 1) Liv. Hist. Lib. I. c. 16. §. 7. Vergl. XXI, 30. § 10: Romam orbis terrarum caput in einer Rede des Hannibal an seine Soldaten, allerdings ein Anachronismus, den man auch an Livius gerügt hat. 2) Ebendas. IV, 4. §. 4. 3) XXVIII, 28. §. 11. 4) Cic. Philipp. VII. c. 21. 5) Virg. Aen. I, 278. 6) Tibull. Eleg. II, 5. v. 23. Voß. 1) Ebendas. v. 57ff. Richter. 2) Ovid. Fast. III, 72: aeternae cum pater urbis ait. 3) Ebendas. II, 681 (683): Gentibus est aliistellus data limite certo, Romanae spatium est urbis et orbis idem. Vergl. I, 85. 86. 4) Tacit. Annal. III, 6: rempublicam aeternam esse. 5) Lu can. Pharsal. I, 136: Roma caput mundirerumque potestas; und II,655. Plin. H. N. III. sect. 6. § 38: Roma terrarum caput. Tacit. Hist. II, 32: caput rerum urbem. 6) Jul. Frontin. De aquaeduct. urbis Romae c. 88. 7) Flor. Epit. rer. Roman. I, 7. |