Phǣndin ʻư̄n: bot banthưk hǣng yuksamai klai lomsalāi!

ๆ ๆ ๑๖ ก็ กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ กระ กระดูก กระทั่ง กลับ กลัว กว่า ก่อน ขณะ ของ ข้าง ขึ้น ขึ้นมา เขา เขียน คน ครับ ครู คล้าย ๆ ความ คิดดูสิครับ คุณ โคลน ใคร ๆ จริง ๆ จริง ๆ นะครับ จริง ๆ นะพ่อ จู่ ๆ ใจ ฉัน ฉันจำได้ ฉันยังจำได้ ฉันรู้ ชะตาชีวิต ใช่ ใช่ไหมพ่อ ดูสิ เด็ก ๆ ใด ได้ ตอน ตอนเด็ก ตอนนั้น แต่ แต่ฉันรู้ แต่ ปรียา แต่ พ่อ ถ่าน ถึง ทว่า ทั้ง ๆ ทำ ทำไม ๆ ที่ ทุก ทุกคน โทษนะครับ เธอ นั่น นั่นแหละครับ นี่ แน่ล่ะ ใน บอก บางที บ้าน ปรียา ปืน เป็น เปล่า ไป ไปแล้ว ผม ผมเข้าใจ แผ่นดินอื่น พวก พ่อ พิมพ์ครั้งแรก เพราะ แพะ มอง มัน ๆ มา มี เมฆ เมื่อ แม่ แม่ง ไม่ ยิ่ง เรา ไร ลง ลูก เล็ก เลย แล้ว และ วะกอเต็ม ว่า สงสมพันธุ์ เสียง หน้า หมา หรอก หรือ หรือไม่ หลัง หิน เห็น แหละครับ ให้ ไหม อย่าง อย่างไรก็ตาม อย่างว่า อยู่ อ๋อ อ๋อ ครับ อะไร อะไรนะครับ อานนท์ ๆ อีก อีกครั้ง เอ่อ ฮ่ะ ฮาราน เฮอะ