Χ (39) κόγξ ὀμπάξ. Hesych s. v. κογκ ὀμπάς· ἐπιφώνημα τετελεσμένοις. Bedenken früherer Zeit gegen die Worte als liturgische Formel gelten nicht mehr, Lobeck Agl. 775 ff. Möglicherweise sind die Worte aus einer nichtgriechischen Sprache entlehnt, bezw. beibehalten und noch dazu verdreht. In welchem Kult und wann sie üblich waren, bleibt dunkel. ΧΙ (173) εὑρήκαμεν συγχαίρομεν. Isis. Schol. Iuvenal. VIII 29 populus Aegypti invento Osiri dicit εὑρήκαμεν συγχαίρομεν. Seneca Apocol. 13 cum plausu procedunt cantantes Єúρηкaμev curɣaipoμμev. Athenagoras suppl. pro Christ. c. 22 φασὶ μυστικῶς ἐπὶ τῇ ἀνευρήσει τῶν μελῶν ἢ τῶν καρπῶν ἐπιλεχθῆναι τῇ Ἴαιδι εὑρήκαμεν. Firmicus de err. pr. rel. II 9 p. 78, 16 ff. (vgl. 76, 25-77, 3) cum veram viam salutis inveneris gaude et tunc erecta sermonis libertate proclama: εúρηкαμev curxaípoμev, cum ab his calamitatibus post paenitentiam tuam summi dei fueris indulgentia liberatus. Vgl. Augustin. de civ. dei VI 10. ΧΙΙ (38) (ΙΕΑ) ΑΟΙΑ, ἐφέσια. Isis. Apuleius metam. XI 17 tunc ex his unus, quem cuncti grammatea dicebant, pro foribus assistens coetu pastophorum quod sacrosancti collegii nomen est velut in contionem vocato, indidem de sublimi suggestu de libro, de litteris fausta vota praefatus principi magno senatuique et equiti totoque Romano populo, nauticis, navibus quaeque sub imperio mundi nostratus reguntur, renuntiat sermone rituque graeciensi ita aoia €¤cia, quam vocem feliciter cunctis evenire signavit populi clamor insecutus. πλοιαφέσια Mommsen CIL I 387. u. d. fgg. (früher λαοῖς ἄφεςις). Attis, Magna mater. ΧΙΙΙ (103) a) ἐκ τυμπάνου βέβρωκα, ἐκ κυμβάλου πέπωκα, γέγονα μύστης Αττεως. b) ἐκ τυμπάνου ἔφαγον, ἐκ κυμβάλου ἔπιον, ἐκερνοφόρητα, ὑπὸ τὸν παςτὸν ὑπέδυον. Firmicus de err. pr. rel. XVIII 1 p. 102, 14 H Habent enim propria signa, propria responsa, qua illis in istorum sacrilegiorum coetibus diaboli tradidit disciplina in quodam templo, ut in interioribus partibus homo moriturus possit admitti, dicit: de tympano manducani, de cymbalo bibi et religionis secreta perdidici', quod graeco sermone dicitur: èк тUμпάVOU ... (Formel a). Clem. Alex. protr. II 15 p. 1 1 a, b Sylb. τὰ σύμβολα τῆς μυήσεως ταύτης ἐκ περιουσίας παρατεθέντα οἶδ ̓ ὅτι κινήσει γέλωτα καὶ μὴ γελασείουσιν ὑμῖν διὰ τοὺς ἐλέγχους· ἐκ τυμπάνου . (Formel b). ταῦτα οὐχ ὕβρις τὰ σύμβολα; οὐ χλεύη τὰ μυστήρια; Schol. zu Platons Gorg. p. 497c Herm. ἐν οἷς (μυστηρίοις) πολλὰ μὲν ἐπράττετο αἰσχρά, ἐλέγετο δὲ πρὸς τῶν μυουμένων ταῦτα· ἐκ τυμπάνου . (Formel b) καὶ τὰ ἑξῆς. Usener Altgriech. Versbau 89 stellt aus beiden Überlieferungen her ἐκ τυμπάνου βέβρωκα, | ἐκ κυμβάλου πέπωκα, | κεκερνηφόρηκα, | ὑπὸ παςτὸν ὑποδέδυκα, | γέγονα μύστης Αττεως. Ich bin zweifelhaft, ob man die beiden Formeln, in denen wir möglicherweise die Signa verschiedener Attisgemeinden anzuerkennen haben, contaminieren darf. XIV εὐοῖ σαβοῖ Χν ὕης Αττης, Αττης ὕης. ... Attis. Demosth. de cor. § 26o ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις τοὺς καλούς θιάσους ἄγων διὰ τῶν ὁδῶν τοὺς ἐστεφανωμένους τῷ μαράθῳ καὶ τῇ λεύκη, τοὺς ὄφεις τοὺς παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς αἰωρῶν καὶ βοῶν εὐοῖ καβοῖ καὶ ἐπορχούμενος ὕης ἄττης ἄττης ὕης, ἔξαρχος καὶ προηγεμὼν καὶ κιςτοφόρος καὶ λικνοφόρος . . . Schol. z. d. St. εὐοι καβοῖ βακχικόν τι ἐπίφθεγμα κατὰ τὴν Φρυγῶν διάλεκτον, ἵνα οὕτως ἔχῃ, εὖ οἱ μύσται. Photios; εὐοὶ ταβοὶ μυστικά μέν ἐστιν ἐπιφθέγματα· φασὶ δὲ τῇ Φρυγῶν φωνῇ τοὺς μύστας δηλοῦν. ἀφ ̓ οὗ καὶ ὁ Σαβάζιος Διόνυcoc. Hesych.: εὔκαμα ἀναφώνημα εὐατικὸν καὶ βακχικόν ἐπίφθεγμα καὶ γὰρ τὸ βακχεύειν εὐάζειν καὶ ταβαῖοι βακχεύοντες. Die spätern Grammatikererklärungen und Grammatikerbemerkungen über den Accent der Worte der Formel s. bei Lobeck Aglaoph. 1041 ff. εὐοί, εὐάν ist ein Ruf beim bakchischen Tanze, ebenda 1042f. Attis (Adonis?). XVI (174) θαρρεῖτε μύσται, τοῦ θεοῦ cecωμένου. ἔσται γὰρ ἡμῖν ἐκ πόνου σωτηρία. Firmicus de err. pr. rel. XXII 1 p. 111, 29ff.-112, 4: nocte quadam simulacrum in lectica supinum ponitur et per numeros digestis fletibus plangitur; deinde cum se ficta lamentatione satiaverint, lumen infertur: tunc a sacerdote omnium qui flebant fauces unguentur, quibus perunctis sacerdos hoc lento murmure susurrat: θαρρεῖτε σωτηρία. ΘΑΡΡΙΤΕ Ρ(alatinus) MICTE PECTE P. Mithras. XVII (53) μύστα βοοκλοπίης, συνδέξιε πατρὸς ἀγαυοῦ. XVIII θεὸς ἐκ πέτρας. Mithras. Firmicus de err. pr. rel. XX 1 p. 107, 3H alterius profani Ein Nachtrag zu dem liturgischen Spruche des Textes die zahlreichen Inschriften, in denen eine Haarweihe bezeugt wird, (BCH XII 479 ff.). Wenn wir nunmehr die Sätze wieder lesen ἀνέβη Ζεὺς Register. 1. Wortregister zum Text der Liturgie. Vorbemerkung. Der liturgische Wortschatz soll so über- |